24 DEC 2023 · Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της αγάπης και ενός δεσμού τραύματος;

6 APR 2022 · Σε αυτό το podcast συζητάμε για τη σειρά γέννησης των παιδιών και τον ρόλο της. Σοφία Μίαρη και Γιάννης Γιαννόπουλος

3 APR 2022 · Οι επιπτώσεις της σύγκρισης στο παιδί.

17 SEP 2021 · Σε αυτό το podcast περιγράφουμε τις κατηγορίες των δύσκολων γονιών

1 SEP 2021 · Θυμάμαι, στα παιδικά μου χρόνια, γονείς, δασκάλους και φίλους, να μου προσφέρουν ανταλλάγματα όποτε ακολουθούσα συγκεκριμένους κανόνες και μοτίβα συμπεριφορών. «Άμα είσαι καλό παιδί, θα σου πάρω παιχνίδι», «αν είσαι καλός μαθητής, θα πάρεις τη σημαία», «θα σε αφήσω να παίξεις με το παιχνίδι μου, αν μου δώσεις το δικό σου» κλπ. Μεγαλώνοντας, τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ, ακόμα και η αγάπη, πολλές φορές ήταν η ανταμοιβή συγκεκριμένων συμπεριφορών. Μέχρι και η επαγγελματική μου εξέλιξη, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν συνδεόταν μόνο με τις ικανότητές μου, παράλληλα ήταν και η ανταμοιβή συγκεκριμένων συμπεριφορικών κανόνων που είχαν επιβληθεί στον εργασιακό χώρο. Αρκετές φορές διαπίστωσα πως η συμπεριφορά μου, διαφοροποιείται σημαντικά , ανάλογα το περιβάλλον στο οποίο συναναστρέφομαι κοινωνικά ή δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά. Οι άνθρωποι γύρω μου, οικογένεια, φίλοι, συνεργάτες και πελάτες, ψάχνουν διαρκώς τρόπους να βελτιώσουν την προσωπικότητάς τους, η οποία καθορίζεται από τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά μας. Ως συμπεριφορά ορίζεται κάθε ενέργεια ή εκδήλωση ενός ζωντανού οργανισμού που μπορεί να παρατηρηθεί με αντικειμενικές μεθόδους.Η ανθρώπινη συμπεριφορά έχει απασχολήσει τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους (ελευθερία της συμπεριφοράς), κοινωνιολόγους (Εμίλ Ντυρκχάιμ ~ αίτια των αυτοκτονιών), και την επιστήμη της ψυχολογίας, μέσα από μελέτες, πειράματα και ρεύματα όπως ο συμπεριφορισμός (behavioralism). Κοινά αποδεκτό από σχεδόν όλες τις ανθρωπιστικές επιστήμες, είναι, πως η συμπεριφορά διαμορφώνεται από τρεις βασικούς παράγοντες: τον κοινωνικό, τον πολιτισμικό και τον οικογενειακό. Η κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουμε και ο κοινωνικός μας περίγυρος, κυρίως των ομηλίκων μας, διαμορφώνουν τη συμπεριφορά μας μέσα από τους ρόλους που μας έχουν αποδοθεί, τα καθήκοντα που έχουμε αναλάβει, την κοινωνική μας ιεραρχία, τα προνόμια που απολαμβάνουμε, τις εμπειρίες που αποκομίζουμε, και τα πρότυπα που δημιουργούμε. Κάθε πολιτισμός χαρακτηρίζεται από διαφορετικά και επίκτητα σχήματα συμπεριφορών, τελετουργιών και πεποιθήσεων. Αυτά, επηρεάζουν την έκφραση των συναισθημάτων, τις σχέσεις και την θεώρηση της ζωής, του θανάτου, της υγείας, της ασθένειας κλπ. Με βάση τις εμπειρίες που βιώνει το άτομο μέσα από τους πολιτισμικούς παράγοντες, διαμορφώνει αντίστοιχα την συμπεριφορά του. Τα πρώτα ισχυρά πρότυπα συμπεριφοράς τα δεχόμαστε από την οικογένειά μας. Η ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας επηρεάζεται άμεσα από την γονεϊκή συμπεριφορά και προκαλεί τις δικές μας συμπεριφορικές αντιδράσεις. Πολλά συμπεριφορικά μας πρότυπα και επιρροές, προέρχονται από τις ανταμοιβόμενες συμπεριφορές μας από τους γονείς (άμα είσαι καλός μαθητής, θα σου πάρω ποδήλατο, κλπ). Το πείραμα της φυλακής του Στάνφορντ Το 1971 ο καθηγητής ψυχολογίας Philip Zimbardo ήταν ο εμπνευστής και επικεφαλής ενός πειράματος, “the Stanford prison experiment” (το πείραμα της φυλακής του Στανφορντ). Το πείραμα διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και σκοπός του ήταν να διαπιστωθούν οι ψυχολογικές επιπτώσεις που επιφέρουν οι ρόλοι, δεσμοφύλακα και φυλακισμένου, οι οποίοι ανατίθενται σε άτομα, που είναι ψυχικά και σωματικά υγιείς, χωρίς να έχουν προηγούμενη εμπειρία αυτών των ρόλων. Στο πείραμα έλαβαν μέρος εικοσιτέσσερις εθελοντές φοιτητές και οι ρόλοι (δεσμοφύλακα, φυλακισμένου) μοιράστηκαν τυχαία, με την ρίψη κέρματος. Πέρα από κάθε πρόβλεψη, οι φοιτητές μπήκαν κατευθείαν στους ρόλους τους αναπτύσσοντας αντίστοιχες συμπεριφορές, με καταστροφικές συνέπειες. Νέοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, κάποιοι, από τη μια έγιναν σκληροί, με σαδιστική συμπεριφορά, δεσμοφύλακες και από την άλλη, κάποιοι, έγιναν υπάκουοι, καταθλιπτικοί σχεδόν, φυλακισμένοι. Το πείραμα διεκόπη απότομα μετά την επικίνδυνη τροπή που πήρε (εξέγερση, τραυματισμοί, κλπ). Ο Zimbardo δέχθηκε σκληρές κριτικές και τα αποτελέσματα του πειράματος αμφισβητήθηκαν από πολλούς επιστήμονες, όπως είχε γίνει κάποια χρόνια πριν με το πείραμα του Milgram. Ωστόσο, δε μπορούμε να παραβλέψουμε τα γεγονότα, και αυτά είναι πως οι εθελοντές ταυτίστηκαν με τους ρόλους τους, επηρεάστηκαν από τις εξωτερικές συνθήκες και ανέπτυξαν συμπεριφορές που πολύ πιθανόν να μη γνώριζαν ούτε οι ίδιοι ότι θα μπορούσαν να τις αναπτύξουν, εκεί, ή στο μέλλον και κάτω από άλλες συνθήκες. (https://en.wikipedia.org/wiki/Stanford_prison_experiment) Με βάση τον νευρογλωσσικό προγραμματισμό (NLP), υπάρχει ένας εσωτερικός συμπεριφορικός χάρτης ο οποίος μας βοηθάει να αντιληφθούμε τα βασικά στοιχεία και μηχανισμούς της συμπεριφοράς μας. (https://anlp.org/)  Μέσα μας, σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, υπάρχει ένα σύστημα αξιών. Για κάποιους, αυτές είναι ξεκάθαρες και συνειδητά λειτουργικές, και για άλλους δεν είναι. Κάθε ένας από εμάς κατατάσσει αυτές τις αξίες σε διαφορετική θέση, για κάποιους η ελευθερία μπορεί να είναι στην κορυφή της λίστας και για κάποιους άλλους στη μέση. Υπάρχει και η περίπτωση που ενώ κατατάσσουμε μια αξία στην κορυφή της λίστας μας, ωστόσο, δεν μπορούμε να την υποστηρίξουμε. Την ελευθερία, παραδείγματος χάρη, πολλοί άνθρωποι λένε πως την έχουν ψηλά, αλλά μη γνωρίζοντας ακριβώς τα χαρακτηριστικά της (ανάληψη ευθυνών και θυσιών), αυτό που πραγματικά εννοούν είναι πως θέλουν να την έχουν ψηλά αλλά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν μπορούν να την υποστηρίξουν. Ο τρόπος σκέψης μας για την ζωή σε καθημερινό επίπεδο και σε επίπεδο στρατηγικής (πνευματικές στρατηγικές), είναι σημαντικός παράγοντας για την επίτευξη κάποιου σκοπού ή την εκπλήρωση κάποιας επιθυμίας μας. Επηρεάζει την αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο, την εργασία μας, τις σχέσεις μας και την κοσμοθεωρία μας. Παραδείγματος χάρη ένας αισιόδοξος τρόπος σκέψης διαφέρει πολύ από ένα απαισιόδοξο, στην αντιμετώπιση των δυσκολιών. Τα συναισθήματα είναι οι εκφάνσεις του ανθρώπινου ψυχισμού και έχουν θεμελιώδη σημασία καθώς συμβάλουν σε σημαντικές λειτουργίες, και καθορίζουν την αίσθηση του εαυτού μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Προκύπτουν από διαφορετικά και ποικίλα ερεθίσματα. Τα ερεθίσματα αυτά διαφοροποιούνται από άνθρωπο σε άνθρωπο, από κουλτούρα σε κουλτούρα, από πολιτισμό σε πολιτισμό. Επίσης τα συναισθήματα μπορούν να ποικίλουν ανάλογα με το φύλο, την ηλικία, την μόρφωση, το επάγγελμα, και πολλά άλλα. Κατά τον νευρογλωσσικό προγραμματισμό, η συμπεριφορά μας γεννιέται μέσα από τους τρεις παραπάνω τομείς, τον συνδυασμό τους και την αλληλεπίδρασή τους. Αυτός ο εσωτερικός χάρτης - μηχανισμός, προφανώς διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και μπορεί να επηρεαστεί από εξωγενής παράγοντες. Αναρωτιέμαι, αν με τόσους παραμέτρους, εξωγενείς παράγοντες και επιρροές, μπορούμε, αυτοβούλως και με απόλυτη ατομική ελευθερία, να επιλέξουμε, να διαμορφώσουμε και να ελέγξουμε τη δική μας συμπεριφορά. Η οποία, με τη σειρά της, θα επηρεάσει την σύνθεση ή την βελτίωση της προσωπικότητάς μας, όπως εμείς θέλουμε να είναι και όχι όπως την καθορίζουν άλλοι. Ίσως, η απάντηση να βρίσκεται στις δικές μας πρωτογενής επιλογές, οι οποίες αφορούν κυρίως, τομείς και παραμέτρους που μας επηρεάζουν περισσότερο και μπορούμε να τροποποιήσουμε, όπως το σύστημα αξιών μας, το κοινωνικό μας περιβάλλον και οι άνθρωποι με τους οποίους σχετιζόμαστε. Γιάννης Γιαννόπουλος - Life & Business Coach - Ειδικός διαχείρισης σχέσεων, χωρισμού και διαζυγίου. Life Wings - Σοφία Μίαρη & Γιάννης Γιαννόπουλος email: sjlifewings@gmail.com #life_wings #αναλύοντας_τη_σκηνή #αξίες #αρχές #χαρακτήρας #σχέσεις #life_wings_blog #επικοινωνία

1 SEP 2021 · Προσπαθώντας να απαντήσω μέσα μου αυτά που με απασχολούσαν στο ζήτημα της επικοινωνίας, η σκέψη μου με οδήγησε στο “εκεί και τότε”, στην έναρξη κάθε ανθρώπινης ζωής, στο έμβρυο που αναπτύσσεται στη κοιλιά της μητέρας του. Οι γονείς του έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του όταν αρχίζει σιγά σιγά να ακούγεται η καρδούλα του. Αργότερα, στριφογυρνώντας και κλωτσώντας, ανταποκρίνεται σχεδόν σε όλα τα εξωτερικά και εσωτερικά ερεθίσματα, ήχους, φωτισμό, στα χάδια στην κοιλιά που φωλιάζει, σε κάποια σωματική ενόχληση της μητέρας του, ακόμα, και όταν οι γονείς του του μιλούν. Ναι, το έμβρυο έχει ξεκινήσει τις πρώτες προσπάθειες επικοινωνίας με τους γονείς του. Επικοινωνώντας, από έμβρυα ακόμα, προσπαθούμε να αλληλεπιδράσουμε και να σχετιστούμε με τους γύρω μας. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνουμε την ύπαρξή μας, Ζω, είμαι κοντά σας, λέει με το δικό του τρόπο το έμβρυο. Η επικοινωνία είναι μια ζωογόνος δραστηριότητα, μια σημαντική διαδικασία, μέσω της οποίας μεταφέρουμε ή μας μεταφέρουν μια πληροφορία, ένα μήνυμα. Επικοινωνούμε, για να εκφραστούμε, για να εξυπηρετήσουμε κάποιο σκοπό, για να κατανοήσουμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις θέσεις και τις αντιλήψεις των άλλων. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε μέσα από αυτή τη διαδικασία να επηρεάσουμε την συμπεριφορά των άλλων για να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες, επιθυμίες και σκοπούς. Ένα νεογέννητο μωρό κλαίει έντονα και σφίγγει δυνατά τα μικρά του δαχτυλάκια στο χέρι μας. Κλαίει, γιατί μπορεί να πεινάει, να διψάει, να πονάει, να έχει λερωθεί, ή, γιατί έχει ανάγκη την αγκαλιά της μαμάς του. Συμβαίνει συχνά, εμείς οι ενήλικες, να μη μπορούμε να αντιληφθούμε το μήνυμα αυτής της επικοινωνίας γιατί δεν μας είναι κατανοητό. Όμως, υπάρχει ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει, η μάνα του. Είναι τα βλέμματά τους που επικοινωνούν, αυτή η επικοινωνία που δε λέει σχεδόν ποτέ ψέματα. Η βλεμματική επικοινωνία, που η μάνα ψάχνει στο παιδί της και οι ερωτευμένοι στο ταίρι τους. Είναι και οι κινήσεις του σώματος του βρέφους που μιλούν. Αυτές, που η μάνα έμαθε να “διαβάζει” από όταν ακόμα ήταν στην κοιλιά της. Η μάνα αφουγκράζεται και τη μιλιά του παιδιού της, τη χροιά της, τον τόνο της, το ηχόχρωμά της, την έντασή της. Λέμε σ’ αγαπώ, μα για να το νιώσει το ταίρι μας, το λέμε με φλογισμένα και υγρά μάτια, με χάδια και αγκαλιές, με φωνή σταθερή, γλυκιά και αποφασιστική. Μάτια, αυτιά, βλέμμα και σώμα, συντονισμένα, για να φτάσει το μήνυμα ατόφιο και κατανοητό. Έχει μεγάλη σημασία, στη διαδικασία της προσωπικής επικοινωνίας, η πληροφορία που μεταδίδεται, να είναι κατανοητή, μόνο έτσι υπάρχει αλληλεπίδραση. Για να συμβεί αυτό χρησιμοποιούνται όλα τα φυσικά μέσα που έχουμε διαθέσιμα. Για να κατανοήσουμε την σημασία της ολοκληρωμένης προσωπικής επικοινωνίας θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε την επηρεάζουν κατά 7%, η θέση και τη στάση του σώματος κατά 55%, και ο τρόπος που θα πούμε κάτι (χροιά, τόνος και ύφος της φωνής μας), κατά 38%. Ένας γονιός, συνήθως μεταβιβάζει μια πληροφορία προς το έφηβο παιδί του, αφού πρώτα την έχει επεξεργαστεί μέσα από τις δικές του γνώσεις, εμπειρίες, αντιλήψεις, αρχές, συναισθήματα, και την δυναμική του ρόλου του. Από την άλλη, συνήθως ο έφηβος, επεξεργάζεται την πληροφορία μέσα από την φυσιολογική του τάση, για εξερεύνηση και ανεξαρτησία, τα δικά του συναισθήματα και την δυναμική του δικού του ρόλου. Η επικοινωνία, όσο διαρκεί, είναι αμφίδρομα κυκλική και μεταβαλλόμενη. Μεταβάλλεται, ανάλογα το ερέθισμα που προκαλεί η πληροφορία που στέλνει ο πομπός, την εσωτερική επεξεργασία του ερεθίσματος από τον δέκτη και την αντίδραση που εκδηλώνει σε αυτή. Στη συνέχεια, ο δέκτης γίνεται πομπός μεταδίδοντας τη δική του πληροφορία, και ούτω καθεξής. Αρκετοί, γονείς και έφηβοι δυσκολεύονται στην επικοινωνία, πολλές φορές αυτό συμβαίνει, λόγω της διαφορετικής επεξεργασίας των πληροφοριών που ανταλλάσσονται μεταξύ τους. Στο ερώτημα, πως μπορεί να είναι κατανοητή μια πληροφορία που εναλλάσσεται, μεταξύ πομπού και δέκτη διαφορετικών αντιλήψεων και ρόλων, η δική μου απάντηση είναι, τα κοινά ερεθίσματα που προκαλεί. Αυτά, έχουν να κάνουν κυρίως, με τα συναισθήματα και τις ανάγκες που μοιράζονται μεταξύ τους, π.χ, ο γονιός με το έφηβο παιδί του, μοιράζονται, την αγάπη, την φροντίδα και την ασφάλεια. Από τη στιγμή που η επικοινωνία είναι μια δραστηριότητα, μπορούμε όλοι να καλλιεργήσουμε και να αναπτύξουμε την δεξιότητα, να την χρησιμοποιούμε σωστά και αποτελεσματικά. Ιδανικά, ξεκινάμε να αναπτύσσουμε αυτή την δεξιότητα από την παιδική μας ηλικία. Τα παιδιά, και όχι μόνο, θυμούνται περισσότερο τα συναισθήματα που ένιωσαν, παρά τις λέξεις ή τα κείμενα που ανταλλάχθηκαν μέσα από την επικοινωνία με τους γονείς τους. Ανάλογα το πως νιώθουν από τον τρόπο που επικοινωνούν οι γονείς με τα παιδιά τους και τους γύρω τους (εξουσιαστικά, φροντιστικά, με αδιαφορία ή ενδιαφέρον, κ.λπ.), τον αντίστοιχο τρόπο επικοινωνίας θα αφομοιώσει και το παιδί, πολύ πιθανόν, για όλη του τη ζωή. Γιάννης Γιαννόπουλος - Life & Business Coach - Ειδικός διαχείρισης σχέσεων, χωρισμού και διαζυγίου. Life Wings - Σοφία Μίαρη & Γιάννης Γιαννόπουλος email: sjlifewings@gmail.com #life_wings #αναλύοντας_τη_σκηνή #αξίες #αρχές #χαρακτήρας #σχέσεις #life_wings_blog #επικοινωνία

29 AUG 2021 · Στο ταξίδι προς τη μητρότητα αναρωτήθηκα εάν υπάρχει τέλεια μητέρα και πότε μπορεί μια μητέρα να χαρακτηριστεί, καλή ή κακή μητέρα. Η απάντηση ξεκαθάρισε μέσα μου, χρόνια αργότερα και μετά από μια διαρκή και επίμονη αναζήτηση. Όχι, δεν υπάρχει τέλεια μητέρα. Αντί για τις έννοιες καλή και κακή μητέρα χρησιμοποιώ τους όρους επαρκής και ανεπαρκής μητέρα. Επαρκής μητέρα είναι εκείνη που κοντά της, ένας γιος ή μια κόρη συναντούν πολύ περισσότερο ανακούφιση παρά πόνο. Η επάρκεια στη σχέση μεταξύ μητέρας και παιδιού γεννάει εναρμόνιση παρά δυσαρμονία. Δε μιλώ αναγκαστικά για μια τέλεια μητέρα αλλά είναι σίγουρα μια μητέρα που αποκαλύπτει στο παιδί της, την ανθρώπινή της διάσταση. Η τέλεια μητέρα ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, ευτυχώς. Και λέω, ευτυχώς, γιατί, αν υπήρχε, θα στερούσε από παιδί της, το σκληρό και άμεσο βίωμα, του να αγαπά και να αγαπιέται από έναν άνθρωπο που έχει τις δικές του ανάγκες. Η επαρκής μητέρα έχει τα δικά της ενδιαφέροντα, η διάθεσή της διακυμαίνεται, τα συναισθήματά της έχουν το δικό τους χαρακτήρα και η επάρκεια της έγκειται στο να νοιάζεται και για τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού της. Πώς ορίζεται η δύσκολη μητέρα Οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν ότι η σχέση με τα παιδιά τους ορίζεται με όρους ιδιοκτησίας, δηλαδή, ότι ανήκουν ο ένας στον άλλο. Αυτή η κοινή πεποίθηση δημιουργεί δυσλειτουργίες, κυρίως, όταν τα παιδιά βρίσκονται μετά την εφηβεία. Οι καυγάδες και οι συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια, είναι φυσιολογικό να συμβαίνουν, αρκεί η σχέση γονέων και παιδιών να είναι σε μεγάλο βαθμό ανακουφιστική, να είναι υποστηρικτική και να επικρατεί αυτό το αίσθημα, τελικά. Η δύσκολη μητέρα, ο δύσκολος γονιός, όμως, δημιουργεί δεσμό μαζί σου που σε μπερδεύει, σε ταράζει , αντί να νιώθεις ανακούφιση από τη σχέση, νιώθεις πόνο. Οι βασικότεροι τρόποι που λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε γονιό και παιδί, ένας τέτοιος δεσμός, είναι ότι το παιδί, αφενός δέχεται συνεχή κριτική, σαρκασμό, απαιτήσεις, παραβίαση και θυμό. Αφετέρου, τα λόγια του και οι πράξεις του διαστρεβλώνονται συστηματικά. Και τότε, το παιδί βάζει σε δεύτερη μοίρα τις επιθυμίες του ή τις σκέψεις του ή τις πράξεις του για να εξασφαλίσει μια σχέση με τη μάνα του . Δύσκολη μητέρα είναι εκείνη που φέρνει το παιδί της αντιμέτωπο με το εξής δίλλημα: Ή θα αναπτύξεις σύνθετους και περιοριστικούς μηχανισμούς μέσα σου ,για να διατηρήσεις μια σχέση μαζί μου, με τους δικούς μου όρους ή θα υποστείς γελιοποίηση, απαξίωση και απόρριψη από μένα. Δηλαδή, ή θα καταπιείς αυτό που είσαι και θα γίνεις αυτό που θέλω ή θα σε απορρίψω. Όπως καταλαβαίνουμε, αυτό δεν είναι εύκολο για κανένα παιδί. Δεν μπορεί το παιδάκι να πει «Δε με νοιάζει αν θυμώνεις και δε με εγκρίνεις» μαμά, «Δεν με νοιάζει αν θα με φροντίσεις». Το παιδί τρομοκρατείται. Ακόμα και ως ενήλικες, δεν είμαστε πρόθυμοι να αρνηθούμε την αγάπη της μητέρας μας, του γονιού μας, ακόμη και αν προκαλεί πόνο. Οι ιδιαίτερες στρατηγικές που αναγκάζεται το παιδί να αναπτύξει μεγαλώνοντας με δύσκολη μητέρα/γονέα. Η δύσκολη μητέρα αναγκάζει το παιδί της να αναπτύξει φόβο, άγχος και σύγχυση. Άγχος για το πως θα αντιδράσει η μητέρα του. Αυτή η επαγρύπνηση, μη τυχόν κάνει κάτι λάθος, συνεχίζεται και στις σχέσεις του ατόμου με τους άλλους ανθρώπους, για πολύ καιρό αφού ενηλικιωθεί, ακόμα και αν φύγει από το σπίτι. Φόβος. Ενώ πασχίζει το παιδί να εξηγηθεί, να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όλες του οι προσπάθειες διαστρεβλώνονται. Η μητέρα του εξαπολύει νέες κατηγορίες. Το παιδί προσπαθεί να την ηρεμήσει και, δυστυχώς, πυροδοτεί κι άλλο ξέσπασμα. Εκείνη έχει το απόλυτο δίκιο και το παιδί το απόλυτο άδικο. Ό,τι εκείνη προσάπτει στο παιδί, το παιδί το αξίζει. Και αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται στις ενήλικες σχέσεις του παιδιού. Σύγχυση. Η βούληση του παιδιού υποτάσσεται στη βούληση του γονιού. Η δύσκολη μητέρα εκμεταλλεύεται την ανάγκη του παιδιού της για αγάπη και φροντίδα. Θα σε φροντίσω αν μπορώ να σε ελέγχω και να σε χειρίζομαι. Και αν δεν ικανοποιήσεις τις ανάγκες μου θα σε περιμένει το σκοτάδι. Το παιδί νιώθει αγανάκτηση και ότι δεν ακούγονται οι απόψεις του και τα συναισθήματά του. Το παιδί μαθαίνει να καταπίνει την επιθυμία του και τη κρατάει στα βάθη της ψυχής του. (Αποσπάσματα από το Αναλύοντας τη Σκηνή με θέμα, Αναμέτρηση Μητέρας & Κόρης: https://youtu.be/MHWxsjME2Uo) Σοφία Μίαρη - Πτυχίο Ψυχολογίας – Φιλόλογος – Νοσηλεύτρια, MSc, PhDs. Life Wings – Σοφία Μίαρη & Γιάννης Γιαννόπουλος email: sjlifewing@gmail.com Facebook: https://www.facebook.com/sjlifewings #life_wings #αναλύοντας_τη_σκηνή #αξίες #αρχές #χαρακτήρας #σχέσεις #life_wings_blog #ψυχική_ανθεκτικότητα #ενσυνείδιση #μητέρα #γονείς

29 AUG 2021 · Στην ψυχολογία ορίζουμε την ψυχική ανθεκτικότητα ως τη διαδικασία με την οποία προσαρμοζόμαστε στις δυσκολίες της ζωής μας. Σοβαρά προβλήματα υγείας, απώλειες αγαπημένων, οικονομικά προβλήματα, προβλήματα στις σχέσεις μας, ή στο χώρο εργασίας, φυσικές καταστροφές, κάθε είδους αντιξοότητα όπου αποτελεί σημαντική πηγή στρες απαιτούν την επιστράτευση της ανθεκτικότητάς μας. Η ψυχική μας ανθεκτικότητα μπορεί να μας βοηθήσει να αναπηδήσουμε από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις. Και βέβαια, ακόμα και αν πονάμε πολύ ή λυγίζουμε στη δυσκολία, τουλάχιστον να μη «σπάσουμε».. Κάθε άνθρωπος επηρεάζεται με διαφορετικό τρόπο από τις δυσκολίες, τον πλημμυρίζει με διαφορετικό τρόπο η καταιγίδα του προβλήματος, των σκέψεων του, των συναισθημάτων του και κυρίως της αβεβαιότητάς του. Ωστόσο, προσαρμοζόμαστε με το χρόνο στις δύσκολες καταστάσεις που αλλάζουν τη ζωή μας. Ένα μέρος αυτής της προσαρμογής οφείλεται στην ψυχική μας ανθεκτικότητα. Η ζωή δυστυχώς δεν ξεκινάει για κανέναν μας με οδηγίες χρήσης, ούτε συνοδεύεται από «οδικό χάρτη», όλοι θα βιώσουμε δυσκολίες, προκλήσεις, και ανατροπές. Αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της ανθεκτικότητας, δηλαδή, να δούμε ποιες πτυχές της ζωής μας μπορούμε να ελέγξουμε, να τροποποιήσουμε, και να αναπτύξουμε ώστε να βελτιώνουμε τη ζωή μας μέσα από τις δυσκολίες. Το να γίνουμε πιο ανθεκτικοί όχι μόνο μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να αναπτυσσόμαστε και να βελτιώνουμε τη ζωή μας. Σε ιδανικές συνθήκες, μάλιστα, μπορούμε να οδηγηθούμε και σε προσωπική ανάπτυξη μέσα από τη δυσκολία. Ο ανθεκτικός άνθρωπος δεν είναι εκείνος που δε θα αντιμετωπίσει δυσκολίες ή δυσφορία, ούτε θα γλιτώσει το συναισθηματικό πόνο και το άγχος. Στην πραγματικότητα, ο δρόμος προς τη ψυχική ανθεκτικότητα είναι πιθανό να εμπεριέχει σημαντική συναισθηματική δυσφορία. Η ανθεκτικότητα παρά το ότι σε κάποιους είναι πιο ισχυρή δεξιότητα και σε κάποιους άλλους πιο αδύναμη, περιλαμβάνει συμπεριφορές και δράσεις που όλοι μπορούμε να μάθουμε. Σοφία Μίαρη - Πτυχίο Ψυχολογίας – Φιλόλογος – Νοσηλεύτρια, MSc, PhDs. Life Wings – Σοφία Μίαρη & Γιάννης Γιαννόπουλος email: sjlifewing@gmail.com Facebook: https://www.facebook.com/sjlifewings