Het geloof in wonderen boort een diepe menselijke behoefte aan, die in veel religieuze systemen wordt weerspiegeld. Dit verlangen komt voort uit de existentiële angst om alleen en machteloos te zijn in het universum, wat leidt tot de overtuiging dat er een grotere macht bestaat die over ons waakt en ons helpt. Ondanks rationeel bewijs houden mensen vast aan het geloof in bovennatuurlijke interventie omdat het psychologische troost biedt. Dit is duidelijk te zien in de weerstand tegen wetenschappelijke verklaringen zoals evolutie onder religieuze groeperingen, die deze verklaringen zien als bedreigingen voor hun geloof in een beschermende godheid.

Wonderen, zoals opgetekend in religieuze teksten, worden gezien als bevestigingen van goddelijke macht, die troost bieden tegen angsten voor natuurkrachten en eenzaamheid. Deze wonderverhalen weerspiegelen echter vaak een interne menselijke ervaring van goddelijke aanwezigheid in plaats van historische gebeurtenissen. De natuurwonderen die in de evangeliën aan Jezus worden toegeschreven, zoals het lopen over water en het voeden van menigten, zijn niet bedoeld om letterlijk te worden genomen, maar zijn symbolische uitdrukkingen van de ervaringen van de discipelen met de ontmoeting met God in Jezus. Deze verhalen, die beïnvloed zijn door de Joodse religieuze traditie, gebruiken verheven taal om de diepgaande spirituele invloed van Jezus op zijn volgelingen over te brengen, in plaats van daadwerkelijke bovennatuurlijke gebeurtenissen te documenteren.