nsanoğlu fevkalade bir maddî ve manevî donanımla dünyaya
gelir ve çevresindeki hasta edici binlerce sebebe rağmen hayatını onlarca yıl sürdürebilir. Yetişkinler gibi çocukların da çoğu
sağlıklıdır, bu sebeple uzmanlaşmış sağlık hizmeti ve desteğine
çok az ihtiyaç duyulur. Dünya üzerinde kronik hastalık yükünün artması
sebebiyle global ve ülke bazında sağlık politikası düzenleyicileri, kronik
hastaların evde bakılması yönünde görüş bildirmektedir. Çocuk ve aile
için fıtrî, konforlu ve sosyal hayata kısmen de olsa katılma imkânı veren
bu eğilim, en iyi çözüm olarak gözükmektedir.
Uzun vadeli bakıma muhtaç bir hastayla ilgili çok yönlü sorumluluklar
vardır. Sağlık, eğitim ve sosyal ihtiyaçlar için ilgili kişi ve kurumlarla
işbirliği yapılmalıdır. Ana zorluklardan biri ebeveynlerin çocuklarının
sağlıklarını yönetmek zorunda kalmalarıdır. Bu durum evde biraz
karmaşa ve korkuya sebep olabilir. Geleneksel ebeveyn rolünün aksine,
bakıcı rolü pek çekici gözükmez. Bu süreçte bakıcı rolünü üstlenen kişinin, içinde bulunduğu dinamik sürece adaptasyonu, görev ve sorumlulukları kavranması beklenir. Bakım veren kişinin psikolojik ve �iziki iyilik
hali, yaşı, başa çıkma yeteneğinin yanı sıra, hastanın sakatlık veya hastalığının derecesi, ihtiyaç duyulan desteğin türü, diğer bakım sağlayıcıların
tutumları da bakım sürecinde stres verici faktörler olabilir. Öte yandan
sosyal ilişkiler ve eğitim desteği alabilme gibi unsurların yanında sosyoekonomik statü, resmi bakıma hizmetlerine erişim ve kültürel ortam, bakımın verim ve sonucunu etkileyebilir.1,
Çocuklara karşı gösterilen sevgiyi, çocuk psikologları “büyüme vitamini” olarak nitelendirir. Araştırmalarda çocuk için sağlanan maddî imkânların, sevginin yerini tutmadığı anlaşılmıştır. Çocuğun sosyalleşebilmesine yardım eden sevginin ve alakanın, sağlıklı çocuklarda bile büyük
tesiri varken hasta çocuk için ne kadar hayatî olduğu anlaşılır. Efendimiz’in (aleyhissalâtü vesselâm) bizzat uyguladığı ve tavsiye ettiği muameleler, modern dünyada da artık kabul görmekte ve özellikle hasta çocuğun
bakımında sıkça uygulanması önerilmektedir. O’nun (aleyhissalâtü vesselâm)
çocuğu kucaklamak, öpmek, omzuna ve sırtına almak gibi �iziki temasa
dayalı sevgi tezahürleri yanında dua etmek, şakalaşmak gibi sevgiyi pekiştiren davranışları da çoktur.
Araştırmalarda bebeklerin kucaklanmak ve öpülmekten hoşlandığı ve bu durumun onlarda güven duygusunu pekiştirdiği anlaşılmıştır.
Bilhassa hasta çocuğa bakım sürecinde bu tür sevgi tezahürlerinin sık sık
gösterilmesi ve sevginin çocuğa hissettirilmesi çok önemlidir. Enfeksiyon
bulaşması gibi, temasın sebep olabileceği men�i şartlar, immün sistemi
baskılanmış bazı hastalar için risk oluştursa da onlarda bile çeşitli tedbirler ile �iziki temasın devam ettirilmesinde sakınca yoktur.
Bu konuda Efendimiz’in (aleyhissalâtü vesselâm) hayatından pek çok örnek
verilebilir: Torunları Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’i (radıyallâhu anhüma) ve diğer çocukları, yanlarına giderek veya yanına çağırarak kucaklar ve bağrına basarak öperdi.