یک ماه از خیزش سراسری مردم ایران علیه جمهوری اسلامی و رهبر ۸۳ ساله‌اش می‌گذرد. جرقه اعتراضات را قتل دردناک مهسا امینی، دختر ۲۲ ساله‌ در بازداشتگاه گشت ارشاد جمهوری اسلامی زد و خیلی زود شعله‌های آن به شهرهای مختلف ایران رسید.
مرگ برجمهوری اسلامی و مرگ بر رهبر سالخورده آن، شعار محوری این خیزش سراسری است. معترضان در شهرهای مختلف ایران، در بازار و دانشگاه و خیابان و کوچه و مدرسه یک خواست مشخص دارند: دیگر جمهوری اسلامی را نمی خواهیم.
ابعاد سرکوب اعتراضات هم مانند آبان ۹۸ گسترده بوده است. جمهوری اسلامی تاکنون بیش از ۲۰۰ معترض را کشته است، تعدادی از کشته‌ها نوجوانان و کودکان بوده اند. برای سرکوب اعتراض‌ها، هزاران نفر ربوده یا بازداشت شده‌اند. به مدارس و دانشگاه‌ها حمله شده است. نیروهای نظامی و امنیتی از هر ابزار جنگی و غیرجنگی برای مقابله با معترضان استفاده کرده‌اند.
در خارج از کشور هم موج بی‌سابقه‌ای از همراهی ایرانیان و شهروندان کشورهای جهان با این اعتراضات دیده می‌شود. هنرمندان، فیلمسازان، نویسندگان، چهره‌های سیاسی و شخصیت‌های مدنی در کشورهای جهان با اعتراضات مردمی در ایران همراه شده‌اند. همین موضوع سبب شده تا دولت‌های غربی هم تحت فشار قرار بگیرند. اما این تازه آغاز ماجرا است.
جنبش بزرگ مردم ایران در حرکت تاریخی‌اش، اکنون به مرحله‌ای رسیده است که رهبرانش را فرامی‌خواند. رهبرانی که هم نقش هماهنگ‌کننده برای ادامه اعتراضات داشته باشند و هم واسطه‌ای برای انتقال درست پیام این خیزش سراسری به سیاستمداران جهانی باشند.