فاز سیاسی را گفتیم که از فردای ۲۲ بهمن شروع، و تا ۳۰ خرداد ادامه داشت...
خميني در راس حاکمیت ارتجاعی بود، اما یک جناح مغلوب هم بود که لیبرالها بودند.
اگر چه وجه غالب با خميني بود، اما جناح مغلوب ليبرال نيز، بخشي از قدرت را بالاجبار در دست داشت.
البته بدليل انقلاب و وضعيت جامعه، خميني درآن زمان نميتوانست رژيمش را كاملا يكدست کند.
و ارتجاع را حاكم كند و نياز به زمان بيشتري داشت.
لذا تضاد اصلي سياسي جامعه ايران، درآن روز بين مردم و نيروهاي انقلابي از يكطرف، و ارتجاع حاكم به سردمداري خميني، ازطرف دیگر بود...
البته خميني میخواست بالاي هر دو جناح باشد، چون سردمدار جناح ارتجاع بود، لذا خط وسياستش پيش ميرفت ....
.... صورت مساله چه بود؟
تضاد اصلی ارتجاع بود و مسئله آزادیها و حفاظت از مطالبات انقلاب.
یعنی حاکمیت ملی و مرزبندي با خميني، مبرم ترین مسئله ضرورت مرزبندی با خمینی درهمه زمینه های سیاسی، اجتماعی، ایدئولوژیک و تاریخی بود.
... بایستی از همان اولين بهاي مسئول بودن، بهاي باشرف بودن، را پرداخت والا ممکن است دیگر دیرشود.
مرزبندی با خمینی بسیار ضروری بود. والا همه حرفها وکارهای خمینی به حساب ما هم گذاشته می‌شد.
با اولویت این مرزبندی، مشی راهبردی خودمان در فاز سیاسی را مشخص کردیم.