Het vierde evangelie, het evangelie van Johannes, introduceert de doctrine van de incarnatie. Jezus wordt  in het NT op verschillende manieren gezien, b.v.  als de Zoon van God, door adoptie bij de doop in de Jordaan. Jezus wordt ook geïdentificeerd als de Zoon des Mensen uit het visioen van Daniel, die in nederigheid en lijden op aarde was, maar nu verheven is en opnieuw zal komen. Hij wordt gezien als de vertegenwoordiger van de zondige mens, vergelijkbaar met Adam, en in zijn opstanding wordt Gods plan voor de mens voltooid, wat leidt tot een nieuwe opgestane mensheid.

In zijn bediening op aarde wordt Jezus gezien als een eschatologische profeet, geïnspireerd en gezalfd door de Heilige Geest. Na zijn opstanding wordt hij gezien als de Heer van de Geest, bekend door de levengevende Geest, die nu voor christenen de Geest van Jezus is. Jezus wordt ook gezien als de wijsheid van God die de wereld heeft geschapen, en in zijn leven wordt de scheppende kracht en verlossende zorg van God zichtbaar. Zijn dood wordt gezien als een definitieve manier om Gods wijsheid te tonen, en als de opgestane Heer is hij de vervulling van Gods omgang met de kosmos.

De leer van de incarnatie in het evangelie van Johannes wordt geanalyseerd door James Dunn, die stelt dat deze leer voortkomt uit de identificatie van de wijsheid (de Logos) met Jezus van Nazareth. Dunn wijst op de verschijning van ideeën over goddelijke verlosserfiguren aan het einde van de eerste eeuw, waarbij deze figuren al in de hemel bestonden voordat ze op aarde verschenen. Deze speculaties over pre-existente hemelse wezens en de verlossing werden beïnvloed door de gebeurtenissen van 70 na Christus, zoals de verwoesting van de tempel. Een verlangen naar nieuwe ideeën over de verlosser heeft tot nieuwe speculaties geleid binnen zowel het jodendom als het christendom.