1952 yılında İstanbul'da Haliç "Görülmemiş Lüfer Akını" yaşamıştı. Bir gece soluğu balıkçıların yanında alan Yaşar Kemal, yazacağı röportaj için gözlem yapıyor, balıkçılarla ahbap oluyor ve hatta hayatında ilk kez balık tutmayı tecrübe ediyordu. Gazete okuru ise memleketin deniz ve insan ikliminde ne olup bittiğini öğrenirken usta yazar, uzun yıllar sonra özlemle anılacak bir röportaja imza atıyordu. 1952 yılının baharı Cibali'nin fakir halkına bayram ettirecek kadar oltaya takılan lüfer gibi pek çok balık türünün de yıllar içinde tükenmesiyle daha da yoksullaşacaktı memleket. Velhâsıl ne deniz ne balık ne martı; hiçbiri hak etmemişti, yanlış sanayileşme politikalarıyla, çevreye doğaya verilen zararla birlikte devasa boyuttaki kirliliği... Ara Güler objektifiyle, Yaşar Kemal kalemiyle çekti İstanbul'un fotoğrafını... Görsel estetiğin, edebiyat tadında röportajın yanı sıra öyle bir belge koydular ki ortaya, bugün müsilaj, trol avcılığı, balık çiftlikleri vs. neden bu hâle gelindiğine dair "Yetti artık!" diye isyan ederken insan, öbür yandan da doğanın kendini yenileyebileceği ümidinden nasipleniyor: Yine çeşit çeşit balıkla yüzü gülebilir denizlerimizin. Yeter ki kâr uğruna insan eliyle kirliliğe mahkûm edilmesin. Buna hiç kimsenin hakkı yok. Sorumlu davranmak çok mu zor?