Tüm çaba ve gayretlerine rağmen, kişi hayatında hiçbir an, kendini tam,güvenli,tatmin olmuş,ağrısız,yani isteksiz hissedemez.
Tamda içimde tatmin olamayan benliğim çırpınırken denk geldik bu sözle kitapta, Schopenhauer felsefesine dair okuduğum bir kitapta yazıyordu bu cümle. Bakınca doğruluğunu iliklerime kadar hissettim. Yıllar önceki ben’e bakıyorum bayağı ilerlemiş ama mutlu değil. Hep mutsuz olacak bir şeyler buluyor insan. Doğamız gereği hep daha fazlasını istiyoruz. Daha iyi bir iş, daha iyi bir ev, araba, yaşam, elbise… Birçok şeyin en iyisini… Ne kadar çaba bir o kadar arzu,stres ve yorgunluk beraberinde… Kendimize bu kadar eziyet etmeye hakkımız var mı diye düşünmüyor değilim çoğu zaman en çok da kendimi gözlemlerken soruyorum bu soruyu. Sizlerin de böyle hissettiği oluyor mu? İlla ki oluyordur, ne kadar kalabalıklar içinde kendimi yalnız hissettiğim konular varsa da sanırım bu konuda yalnız değilim.

Instagram: @icimdengelenlerpodcast