Kiedy pierwszy raz zobaczyłem w galerii obrazy Roberta Duxbury'ego nie byłem w stanie oderwać od nich oczu. Było to dość paradoksalne uczucie, bo od każdej pracy bił głęboki smutek, jakaś osobliwa forma melancholii. Jednak chciałem na nie patrzeć, tak, jakbym godził się na to, że smutek jest mi potrzebny w życiu, tak samo jak radość czy szczęście. Obrazy te malowane były w osobliwy sposób, bo Duxbury nadaje formę swym enigmatycznym pracom za pomocą niejednoznacznej symboliki i ponurej palety barw odzwierciedlających subtelności uczuć zwanych melancholią. Miałem wrażenie, że autor tych obrazów to, podobnie jak Stanisław Wyspiański, osamotniony i cierpiący artysta, który ma instynktowną potrzebę wyrażania swoich emocji poprzez sztukę. Tak jakby przez sam akt malowania chciał ukoić ból i wygnać demony smutku ze swego wnętrza. Patrząc na jego obrazy towarzyszył mi niepokój, tak jakby coś się w nich czaiło, osaczało, brało w posiadanie odbiorcę. Stąd tak wielka siła wyrazu tych prac, które wyzwalając pokłady smutku, jednych odstręcza, zaś innych fascynuje.