To, co budzi mój podziw, to niezwykła praca Edwarda Poveya z modelami, przy użyciu wyszukanych scenografii i kostiumów, które potem oddaje w obrazach w kubistycznych perspektywach mieszając je z wczesnorenesansowymi metodami malowania ciała, artysta daje skomplikowane kompozycje, tętniące jakimś wewnętrznym życiem. Widać w tych obrazach ogromną tęsknotę za stworzeniem doskonałego sposobu przedstawiania tak skomplikowanych i wrażliwych emocji ludzkich, relacji między pamięcią a wyobrażeniem.