Sterk onze voeten, Vader. Laat onze twijfels bedaren en onze heilige denkgeest stil zijn, en spreek tot ons. We hebben geen woorden om aan U te geven. We willen slechts naar Uw Woord luisteren en het ons eigen maken. Leid onze oefening, zoals een vader een klein kind langs een weg leidt die het niet begrijpt. Toch volgt het, zeker dat het veilig is, omdat zijn vader het de weg wijst.

Zo brengen we onze oefening bij U. En als we struikelen, helpt U ons overeind. Als we de weg vergeten, rekenen we op Uw onfeilbare herinnering. We dwalen af, maar U zult niet vergeten ons terug te roepen. Versnel onze voetstap nu, opdat we zekerder en sneller tot U kunnen gaan. En we aanvaarden het Woord dat U ons biedt om ons oefenen tot één geheel te maken, wanneer we de gedachten herhalen die U ons gegeven hebt.

Hieronder volgt de gedachte die aan de gedachten die we herhalen vooraf moet gaan. Elk daarvan verduidelijkt slechts een aspect van deze gedachte, of helpt die meer betekenis te geven, meer persoonlijk en waar te laten zijn, en meer het heilige Zelf te beschrijven dat we delen met elkaar en waarvoor we ons nu klaarmaken om het opnieuw te kennen:

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

Alleen dit Zelf kent Liefde. Alleen dit Zelf is volmaakt consistent in Zijn Gedachten, kent Zijn Schepper, begrijpt Zichzelf, is volmaakt in Zijn kennis en in Zijn Liefde, en wijkt nooit af van Zijn onveranderlijke staat van eenheid met Zijn Vader en Zichzelf.

LES 172
Herhaling van de lessen 153-154

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

(153) In mijn verdedigingsloosheid ligt mijn veiligheid.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.

(154) Ik ben een van de dienaren van God.

God is louter Liefde, en dus ben ik dat ook.