«ببینید حرف زدن از استقلال و آزادی خیلی ساده‌ست. اما پرداخت تاوونش خیلی مشکله. معروفه که اشیاء رو به ضدشون میشناسند. این یک شناخت عمیقه. پس آزادیخواه واقعی رو از کجا میشود شناخت؟ از نوع رابطه‌ای که با اضداد آزادی تنظیم میکنه. اما اگر بایستید اگر مقاومت کنید علاوه بر همه کشته‌ها و اسرایی که باید بدید اونوقت ده‌ها و صدها مارک از توتالیر و انحصارطلب گرفته تا غیردموکراتیک و وابسته و امثالهم بایستی که نوش جان کنید.
شگفتا، چه کسی بود که از کاندیداتوری ریاست جمهوری رژیم بخاطر بایکوت ولایت فقیه گذشت؟ غیر از مجاهدین؟ چه کسی پرچم مرگ بر خمینی برافراشت؟ وقتی که بقیه هنوز به خط باصطلاح ضدامپریالیستی امام چشم دوخته بودند. چه کسی در هر کجای این کشور و این میهن از تهران تا اقصی نقاط کردستان وقتی که حقی از کسی تضییع میشد پرچم حق‌طلبی برمی‌افراشت؟ از زنهایی که میخواستند اونها رو به زور وادار به حجاب اجباری بکنند، تا آلونک‌نشینها و اقلیتهای مذهبی، وقتی خمینی علیه مطبوعات تاخت و تازش رو شروع کرد چه کسی سینه سپر کرد؟ که بود که به دفاع از حقوق زنان برخاست؟ به هر حال در مقابل همه‌ی حمله‌ها و هجومها و طعن و لعنها و نیش و خنجرها ما گوشمون بدهکار نبود. همه چیز رو به جون خریدیم.
برای ما هم آسون بود که در خارجه بنشینیم و مثل خمینی ریاکارانه به همه لبخند بزنیم، با همه خودمون رو همراه نشون بدیم، از برنامه دادن طفره بریم، مرزهامون رو با دیگران روشن نکنیم و فقط بر وحدتهای صوری انگشت بگذاریم؛ ولی مگر هدف، کسب سریع قدرت به هر قیمت و به هر وسیله بود؟ نه ما چنین هدفی نداشتیم. اگر هدف این بود خیلی زودتر از این‌ها در قدرت بودیم. مبالغه نمیکنم. اما همه‌ی اینها، پرداخت بهای سنگینی رو طلب میکرد و ما اون رو پرداختیم.»

گزیده‌ای از سخنان مسعود رجوی، رهبر مقاومت ایران